تأثیر تمرین استقامتی شدید بر بیان ژن گرلین (آسیل‌دار) عضله و تغییر سطح سرمی آن در موش‌های صحرایی نر

مقدمه: گرلین یک پپتید ترشح شده از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ایفا می‌کند. این پپتید باعث افزایش اشتها دریافت غذا، و اکتساب وزن می‌شود. هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی با شدت بالا بر بیان ژن گرلین در عضله‌ی دوقلو و سرم موش‌های صحرایی نر. مواد و روش‌ها: به این منظور، 20 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی در 2 گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد با شدت 34 متر در دقیقه (معادل 85%Vo2 max)، هر جلسه به مدت 60 دقیقه، 5 روز در هفته و در مجموع به مدت 12 هفته به تمرین روی نوار گردان پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش‌‌ها بیهوش شدند و نمونه‌گیری خونی و بافت‌برداری انجام شد. برای اندازه‌گیری بیان ژن گرلین از روش RT-PCR و برای اندازه‌گیری گرلین پلاسما از روش الایزا (ELISA) استفاده شد. یافته‌ها: این پژوهش نشان داد که تمرین طولانی مدت با شدت بالا موجب افزایش بیان ژن گرلین در عضله‌ی دوقلو و افزایش سطح سرمی گرلین شد که این افزایش نسبت به گروه شاهد معنی‌دار بود. هم‌چنین گلیکوژن عضله‌ی دوقلو و کبد در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کاهش یافت. نتیجه‌گیری: نتیجه‌ی این پژوهش از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حکایت دارد، به طوری که تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می‌شود در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می‌یابد تا رفتار دریافت غذا را تحریک، منابع از دست رفته‌ی انرژی را تأمین و تعادل انرژی را دوباره برقرار کند. این امر به نوبه‌ی خود باعث یک پراشتهایی موضعی در عضله می‌شود که به موجب آن، بیان ژن مذکور افزایش می‌یابد تا با اثر بر مراکز اصلی تنظیم تعادل انرژی به بازیافت و تأمین انرژی کمک نماید.